De 2025 nieuwjaarswens van de theoloog.
Een typisch gesprek tussen buren:
“Hoi buurman, de beste wensen hè!”.
“Van hetzelfde, buurman!!”.
65% van de buren in Nederland heeft jaarlijks meer dan 1 conflict met de buren waarvan 0,022% uiteindelijk bij de rechter belandt. In de meeste gevallen betreft het een dispuut over het wel dan niet ervaren van geluid- of stankoverlast of een conflict over gepercipieerd gedrag. De onderliggende oorzaak is echter eerder een niet begrepen opmerking, communicatie over en weer, dan de eerder genoemde oorzaken en als je het afpelt is de beste oplossing uit het probleem: Samen koffie drinken.
Wat zijn die beste wensen eigenlijk? Behalve dan dat het een gratuite opmerking is zoals “Hoi, hoe gaat het?” Een antwoord of verdiepende dialoog zal er niet uit voortvloeien. Tenminste, die kans is niet erg groot.
Waarom sta ik dan stil bij dit soort wensen?
Ik denk, dat de mens veel te wensen heeft, maar weinig te wensen overlaat aan anderen.
Ik denk, dat de mens veel te wensen heeft, maar weinig te wensen overlaat aan anderen. Ik bedoel hiermee te zeggen, dat het lastig is om naar een ander te informeren. In deze tijd wordt er veel gesteld en weinig gevraagd, merk ik. Veel meningen en stellingen en ook vooral veel standpunten. Letterlijk punten die stil lijken te staan. Vraagt u zich wel eens af waaruit die wensen van de buurman wel eens zouden kunnen bestaan? Vraagt u wel eens door?
Zoals: “Hoi buurman, dank je wel voor je wensen, maar wat zijn die wensen dan precies? Wat zou je mij willen wensen als je in mijn schoenen stond? Misschien een jaar zonder te veel overlast van de buren? Geen vuurtonnen meer in de tuin, als de wind mijn kant op staat? Of heerlijke rust na 10 uur ’s avonds, omdat je je feestjes elders viert, eerder begint of op een normaal geluidsniveau viert?”
En de buurman zou dan kunnen vragen: “En buurman, wat zou JIJ wensen als je in mijn schoenen stond? Dat ik meer rust heb, omdat de buren minder zeuren en niet meteen de politie bellen maar even aanbellen? Dat de buren een keer langskomen om koffie te drinken? Dat de kinderen van mijn buren i.p.v. me te pesten een heitje voor een karweitje komen doen? Dat we samen een keer een leuk buurtfeest organiseren? Dat er niet op me wordt neergekeken omdat ik Zwarte Cross leuk vind en met mijn 8-cil amerikaan even lekker kan knallen op de snelweg?”.
Dat zou een prachtige dialoog opleveren toch?
Doorvragen zou een prachtige dialoog kunnen opleveren.
Helaas zijn dit soort gesprekken lastig te voeren in deze tijd. Ik weet niet hoe dat komt. Weet u het? Denkt u er over na? Het is erin gesleten? En misschien wel omdat we zo weinig te wensen hebben en misschien ook omdat we geen voorbeelden meer hebben over hoe een dialoog te voeren? Op internet niet, in de politiek niet, in het gemeenschapshuis niet en zelfs op het sportveld niet. Op het sportveld wordt gescholden, geslagen. Een hoop korte lontjes langs het veld. Zelfs bij voetbalwedstrijdjes van 7-jarigen. De scheidsrechter wordt simpelweg in elkaar geramd.
Ik hoop dat we de tijd en gelegenheid krijgen om elkaar te bevragen. Om elkaar aan te spreken en te vragen: “Waarom ben je boos op de scheids? Waarom vind je het lastig om je te verplaatsen in de ander? Hoe komt het dat je de vragen niet stelt die je zou willen vragen? Waarom is het moeilijk om sorry te zeggen? Wat zou je anders willen?”
Het zijn de vragen die we MOETEN stellen om met zijn 18-miljoenen (inclusief 0,1% asielzoekers) in een mooi land samen te leven en samen te bouwen aan een mooi 2025.
Dus als mij gevraagd wordt, wat mijn wens voor 2025 is, dan heb ik zojuist hierboven het antwoord gegeven.
Ik wens u, dat we de kunst vergaren om elkaar te bevragen en ernaar te luisteren. Dat wens ik u en ook mijzelf voor 2025 en voor daarna. Los daarvan hoop ik uiteraard dat dat lukt in gezondheid, voor- en tegenspoed en naar beste kunnen, eer en geweten.
Gelukkig Nieuwjaar!