De VN top 2025 is in volle gang en de verwachtingen zijn laag en de vrees groot. Verwachtingen met betrekking tot een verlichting van het leed van de burgers in Gaza en Oekraïne onder andere zijn zo laag, dat we vrezen voor de totale uitroeiing van Palestina en massamoord op vele mensen. Daarbij dan ook nog de vrees dat Trump de VN gebruikt ter meerdere glorie van en de verheerlijking van zijn persoon. Hij zei ALWEER dat hij de Nobelprijs voor de vrede had moeten krijgen. Alsof een dictator daar ooit een kans op maakt. Hoewel…, Yasser Arafat heeft de prijs in 1994 mogen genieten. En ook Roosevelt en Frederik Willem de Klerk hadden dezelfde twijfelachtige eer. Dus ik snap wel dat Trump zich in dat rijtje thuis voelt.
Wat ik denk dat deze groten der aarde gemeenschappelijk hadden is in wezen ook wat wij nastreven, nl de zoektocht naar betekenis. Voor een narcist als Trump vertaalt zich dat in een vurige wens op een plek in de geschiedenisboeken naast Julius Caesar, Karel de Grote en de ‘early settlers’ van Amerika, naast de eeuwige roem in eigen land, standbeelden, schilderijen, gedenkdagen, nationale feestdagen, etc.
Voor iemand als Albert Schweitzer (Nobelprijs winnaar voor de vrede in 1952) is die eeuwige roem overbodig. Hij wilde de prijs helemaal niet hebben. Hij volgde zijn passie, namelijk het bestrijden van armoede. Dat hij op dezelfde erelijst staat als de Klerk bijvoorbeeld is eerder een vloek dan een zege.
Tot hier is de blog behoorlijk politiek georiënteerd en dat bent u niet van mij gewend. Als theoloog beschouw ik vooral, maar ik veroordeel doorgaans niet. En toch spreekt uit voorgaande alinea’s wellicht een licht afkeurende toon voor narcistische zelfverrijking. En als u dat zo leest, heeft u gelijk.
Want hoe mooi is niet de parabel van de barmhartige Samaritaan (Lucas 10:30-39) die een willekeurige voorbijganger doet stilstaan bij het leed van de ander. Wat het testament ons hier leert (of laat zien) is dat elke persoon die in nood verkeert de hulp van een voorbijganger moet krijgen. Voor Jezus maakt het niet uit wie er op de grond ligt (vriend, vijand, vreemde, melaats, gewond etc). Het testament leert ons om onze naasten te helpen. En Jezus is expliciet in de definitie van ‘naaste’, en die is letterlijk ‘iedereen die naast u staat’. Het zijn uw kinderen: uw buren, de vreemden op een treinperron, de reizigers die met u in een trein, vliegtuig of boot zitten, uw dorpsgenoten, uw kerkgenoten, noem maar op. En zij verdienen allemaal het koninkrijk gods!
Op zoek naar MIJN god kom ik voortdurend hetzelfde thema tegen: Doe alles om een naaste te helpen, precies zoals je graag zou willen dat je naaste jou behandelt in dezelfde situatie.
Uw kinderen zullen u nadoen en zonder schuw en schrik handelen zoals u handelt. Als u uw buurvrouw afkeurt, omdat ze een hoofddoek draagt, zullen uw kinderen dat zonder aarzelen kopiëren. Ik vraag u om voor uzelf na te gaan wat u dichter bij god brengt. En als u wil geef ik een tip: Ieder mens is gelijk. Over meningen mogen we verschillen, maar ieder mens is op aarde, leeft, eet, drinkt, reist, vrijt, denkt, ervaart, praat en schrijft. Het verlies van één enkel individu is een doodzonde in de ogen van mijn god en wellicht in de ogen van de uwe. Bedenk dat ieder individu een Nobelprijswinnaar kan zijn. En bedenk dat die persoon, omdat u vindt dat hij een vluchteling is en niet in een Nederlands ziekenhuis mag worden opgevangen, in Gaza een gruwelijke dood sterft.
Wellicht stierf daar de volgende Nobelprijswinnaar voor de vrede.
Wat zegt uw god?
Ben benieuwd naar uw reacties: schrijf ons wat u beweegt om volgens uw god te leven. Uw reacties worden hieronder gepubliceerd.